Ik was gewaarschuwd
Nog voordat ik Amy voor de eerste keer ontmoette waarschuwde ze dat zij "the broken one" was. Met andere woorden, ze mankeert vaak iets.
Ik heb dat geweten, want in het jaar na ons trouwen ben ik 3 keer met haar naar de emergency room (ER) van het ziekenhuis geweest. De afgelopen jaren was het wat dat betreft rustig. De hoogste tijd dus voor weer een nieuw "spoedeisende hulp" bezoekje.
Na het werk was ik wezen bowlen met collega's in de bowlingleauge. Om ongeveer half negen vertrok ik naar huis en ik zou dus rond 10 uur thuis zijn. Een half uur voordat ik thuis zou zijn belde Amy me...of ik wilde opschieten want ze had gigantische pijn in haar borst en schouder en had moeite met ademhalen.
Na zo'n telefoontje vliegt er natuurlijk van alles door je hoofd. Hartproblemen? Nee toch? Naah....zal wel een verrekt spiertje zijn. Ze heeft immers momenteel therapie die rugpijn moet verhelpen. Toen ik thuis aankwam zag ik dat ze echt moeite met bewegen en ademhalen had. Zitten ging niet, want dat deed teveel pijn. Staan en een beetje rondschuifelen met heel korte ademhaling was nog het best te verdragen.
Dus hup de auto in en 30 minuten rijden naar het ziekenhuis. Het dischtstbijzijnde ziekenhuis is 25 minuten hiervandaan, maar "Amy's" ziekenhuis is nog een stukkie verder.
Nou zal ik niet op de hele bureaucratische rompslomp ingaan (wat een ellende), maar het duurde bijna 6 uur voordat de diagnose er was : pancreatitis, oftewel een ontstoken alvleesklier. Ze kreeg morphine tegen de pijn en die was op een gegeven moment tijdens het wachten alweer uitgewerkt, dus kreeg ze een nieuwe dosis.
De ER dokter besloot haar ter observatie in het ziekenhuis te houden, maar de andere dokter die dat moest accepteren reageerde niet op z'n oproepjes, dus dat duurde nog een extra uur. Om kwart voor vier 's morgens hoorden we dan dat Amy binnen 15 minuten naar een permanent bed kon worden vervoerd en ben ik naar huis gegaan. Ik was doodop, niet alleen mentaal, maar ook fysiek (als ze je 6 uur in de Eerste Hulp laten wachten mogen ze wel eens wat comfortabeler stoelen aanschaffen).
We gaan ervanuit dat Amy vandaag weer naar huis mag, maar dat horen we later vandaag, denk ik. Eerst maar afwachten wat de dokters vinden.
Ik heb dat geweten, want in het jaar na ons trouwen ben ik 3 keer met haar naar de emergency room (ER) van het ziekenhuis geweest. De afgelopen jaren was het wat dat betreft rustig. De hoogste tijd dus voor weer een nieuw "spoedeisende hulp" bezoekje.
Na het werk was ik wezen bowlen met collega's in de bowlingleauge. Om ongeveer half negen vertrok ik naar huis en ik zou dus rond 10 uur thuis zijn. Een half uur voordat ik thuis zou zijn belde Amy me...of ik wilde opschieten want ze had gigantische pijn in haar borst en schouder en had moeite met ademhalen.
Na zo'n telefoontje vliegt er natuurlijk van alles door je hoofd. Hartproblemen? Nee toch? Naah....zal wel een verrekt spiertje zijn. Ze heeft immers momenteel therapie die rugpijn moet verhelpen. Toen ik thuis aankwam zag ik dat ze echt moeite met bewegen en ademhalen had. Zitten ging niet, want dat deed teveel pijn. Staan en een beetje rondschuifelen met heel korte ademhaling was nog het best te verdragen.
Dus hup de auto in en 30 minuten rijden naar het ziekenhuis. Het dischtstbijzijnde ziekenhuis is 25 minuten hiervandaan, maar "Amy's" ziekenhuis is nog een stukkie verder.
Nou zal ik niet op de hele bureaucratische rompslomp ingaan (wat een ellende), maar het duurde bijna 6 uur voordat de diagnose er was : pancreatitis, oftewel een ontstoken alvleesklier. Ze kreeg morphine tegen de pijn en die was op een gegeven moment tijdens het wachten alweer uitgewerkt, dus kreeg ze een nieuwe dosis.
De ER dokter besloot haar ter observatie in het ziekenhuis te houden, maar de andere dokter die dat moest accepteren reageerde niet op z'n oproepjes, dus dat duurde nog een extra uur. Om kwart voor vier 's morgens hoorden we dan dat Amy binnen 15 minuten naar een permanent bed kon worden vervoerd en ben ik naar huis gegaan. Ik was doodop, niet alleen mentaal, maar ook fysiek (als ze je 6 uur in de Eerste Hulp laten wachten mogen ze wel eens wat comfortabeler stoelen aanschaffen).
We gaan ervanuit dat Amy vandaag weer naar huis mag, maar dat horen we later vandaag, denk ik. Eerst maar afwachten wat de dokters vinden.
posted by w8in | 5:03:00 AM
2 Comments:
Wat een ellende w8in... Hopelijk is Amy weer gauw op de been, ik wist nog geeneens dat zo'n pancreas kon ontsteken.
Over Amerikaanse ziekenhuizen hoor ik wel vaker griezelverhalen. Je moet kennelijk heel goed kunnen duidelijk maken dat je wel verzekerd bent, anders mag je meteen rechtsomkeert maken.
Nou, beterschap voor Amy en ook sterkte voor jou!
Dank je.
Ja, ze klagen hier over het Canadese systeem (wat volgens mij redelijk overeen komt met het Nederlandse ziekenfonds), maar ik heb dat toch liever dan "als je te arm bent om jezelf te verzekeren dan bekijk je het maar".
Post a Comment
<< Home