Een paar dagen geleden schreef ik dat ik een minder leuk bericht uit Nederland kreeg. En dan moet ik daar ook even op terug komen, natuurlijk.
Al een paar maanden twijfel ik of ik dit onderwerp wel aan wil snijden op m'n blog. Op de een of andere manier voel ik me een beetje "schuldig" om het zo openlijk over de gezondheid van m'n ouders te praten (al weet ik niet zo goed waarom ik me schuldig zou moeten voelen), maar aan de andere kant begint het proces toch in mijn dagelijkse leven binnen te dringen.
Ik merk dat ik zelfs nu ook een beetje moeite heb om met het onderwerp op de proppen te komen en met wat ik nu eigenlijk wil gaan zeggen. Dus als je vindt dat dit bericht alle kanten op gaat zonder inhoud of duidelijk doel, dan kan dat helemaal waar zijn. Dit is gewoon even iets dat "eruit moet", denk ik. Ik weet dat mijn ouders mijn blog ook "lezen" met wat hulp en ik heb denk ik liever dat ze dit bericht niet zien of horen (scheelt weer een velletje papier ook ;-).
Bij mijn moeder is enige tijd geleden vastgesteld dat ze aan het dementeren is. Begin vorig jaar kwam denk ik de officiele bevestiging, maar het vermoeden was er al eerder.
Als ik erop terug kijk was er al iets te merken de laatste keer dat ze hier op bezoek waren, in 2002. Ik kan me herinneren dat ze een sleuteltje ergens had weggestopt en minuten later niet meer wist waar ze hem gelaten had.
Via emailtjes en instant messages wordt ik zo af en toe op de hoogte gehouden van hoe het er voor staat, en daar moet ik het mee doen. Dat krijg je nu eenmaal als je emigreert. Het resultaat is dat ik de ziekte met schokken waarneem. Niet gedoseerd, af en toe met eigen ogen zien dat het geleidelijk achteruit gaat, maar alleen te horen krijgen als er weer een nieuw "dieptepunt" is bereikt.
Dit is overigens geen klacht over de berichtgeving vanuit Nederland, hoor. Integendeel. Ik vind dat ik zo goed als mogelijk op de hoogte wordt gehouden.
Maandag was dan weer zo'n "dieptepunt" en dat doet pijn. Helemaal eigenlijk omdat elke keer als ik mijn moeder zag verleden jaar en als ik haar aan de telefoon had, ze best wel helder was en er op het eerste gezicht niet veel te merken was. Je ziet en hoort het wel hoor, de kleine dingetjes. Niet meer weten wat je met een telefoon moet doen. Of niet weten of je nou Kerst of Oud en Nieuw aan het vieren bent. Of een beetje stil in je stoel voor je uit zitten staren terwijl je vroeger altijd van alles te vertellen had. Maar ik heb dus alleen de momentopnames gezien en vorig jaar bij ons bezoek aan Nederland werd me toevertrouwd dat ik Ma op "heldere dagen" had meegemaakt.
Ik maak me zorgen. Onder andere over hoe het nu verder moet met m'n ouders. Ik weet dat hun kinderen die nog in Nederland wonen de boel goed in de gaten houden en al heel veel helpen in huis en met wat wij zien als dagelijkse routine-handelingen. Waarvoor dank. Af en toe voel ik me een beetje machetloos en nutteloos hier.
Maar ik maak me ook zorgen over het feit dat mijn bezoek aan Nederland volgende maand misschien wel eens de laatste keer kan zijn dat ik mijn moeder aanspreekbaar zie of zelfs levend zie. Ik weet het...het kan nog best een paar jaar duren. Maar laten we geen struisvogel zijn...het kan ook binnen enkele maanden hard achteruit gaan.
Ik hoop dat mijn zorgen ongegrond zijn, maar aan de andere kant wil ik ook realistisch blijven...
Na de vakantie in Nederland dit jaar zouden we voorlopig de komende jaren eerst een paar keer in Amerika op reis gaan. Ik wil nog veel meer van dit mooie land zien en het is nu weer de beurt aan Nederland om hierheen te komen (volgens de grootse plannen van vorig jaar zouden we dit jaar zo'n 8 gasten uit Nederland kunnen verwachten, maar ik heb ze nog niet gezien...hahaha).
Maar gezien de ontwikkelingen denk ik erover om volgend jaar toch weer even Nederland aan te doen, al wordt dat misschien in m'n eentje. Kost wel weer wat extra centen en misschien moeten de Amerikaanse vakantieplannen voorlopig in de ijskast, maar dat is in dit geval helemaal niet zo belangrijk. Sommige dingen zijn meer waard...
